فنی و مهندسی

برنامه‌ریزی شده تا مرگ: نرم‌افزار و فاجعه Erebus

 

    در نوامبر 1979، یکی از پیشرفته‌ترین هواپیماهای جهان به قطب جنوب و در کنار کوه آتشفشان فعال اِربوس، کاملاً تحت کنترل رایانه پرواز کرد. همه 257 سرنشین هواپیما جان باختند. چگونه یک شرکت هواپیمایی با سابقه ایمنی بی عیب و نقص به اشتباه به فناوری با چنین نتایج فاجعه باری اعتماد کرد؟ امروز، من به فاجعه Erebus از دیدگاه نرم افزاری نگاه خواهم کرد و ببینم چه درس هایی ممکن است داشته باشد.طراحی لوگو با بهترین طراحان لوگو 

 

کوه Erebus جنوبی ترین آتشفشان فعال جهان است که در ارتفاع 12448 فوتی از جزیره راس برآمده است. بیش از 1.3 میلیون سال است که روزانه گاز و بخار منتشر می کند.

وسوسه اربوس

 

قطب جنوب یک مکان سرد و خطرناک است. مناظر یخی بی‌پایان، خالی از زمین، به ما یادآوری می‌کند که چقدر کوچک و شکننده هستیم - و چقدر برای بقا به آشنایی با محیط خود وابسته هستیم. تراژدی اربوس با یک جاذبه مهلک آغاز می شود - میل انسان به کشف و شاید حتی رام کردن قطب جنوب، که آن را حتی برای لحظه ای قابل سکونت و قابل دسترس می کند.

 

این میل، که در رگهای میلیون ها نفر جریان دارد، نقشی مرگبار در آنچه در آن روز برای پرواز 901 ایر نیوزیلند رخ داد، ایفا خواهد کرد. این امر منجر به همدستی و پذیرش بسیاری از موقعیت‌ها می‌شود که از ابتدا غیرقابل دفاع بودند.

در حالی که تلاش‌های موفقیت‌آمیز و فوق‌العاده‌ای برای بازیابی تمام اجساد از سقوط انجام شد، بقیه لاشه‌های پرواز 901 در جای خود باقی مانده‌اند و در بهار از هوا قابل مشاهده هستند.انجام پروژه انجام پروژه متلب

 

کوه Erebus دومین آتشفشان مرتفع قطب جنوب و یکی از سه آتشفشان جزیره راس است. این جزیره به افتخار سر جیمز راس که آن را در طول سفر خود در سال 1840 کشف کرد، نامگذاری شد. خود راس این آتشفشان را به افتخار یکی از کشتی های اعزامی خود به نام HMS Erebus نامگذاری کرد - واقعیتی که ممکن است به هیچ وجه جالب نباشد به جز اینکه نام کشتی (اعطا شده توسط نیروی دریایی بریتانیا) به اربوس اشاره می کند که مظهر تاریکی و مکانی از تاریکی در اساطیر یونان است. در تضاد آشکار و جدی با یخ های درخشان و سفید کوه، لکه طولانی، تیره و چربی مانند لاشه هواپیمای پرواز 901 اکنون هر سال در کنار کوه Erebus هنگام ذوب برف ظاهر می شود.

DC-10 پرواز 901، با شماره ثبت ZK-NZP، که در اینجا نشان داده شده است، دارای یک سیستم هدایت اینرسی جدید است که اجازه می دهد ناوبری از رایانه های روی زمین از قبل برنامه ریزی شود.

نوآوری های هوا در دهه 1970

 

دهه 70 زمان هیجان انگیزی برای هوانوردی بود که نشان دهنده تولد عصر جت و جذابیت سفرهای بین المللی مقرون به صرفه بود. DC-10 از مک دانل داگلاس (در حال حاضر بخشی از بوئینگ) نمونه اولیه کامپیوتری در کابین خلبان بود. این هواپیما به اندازه رقیب خود در بازار جت های سه موتوره، L-1011، شیک و زیبا نبود و به سرعت شهرت وحشتناکی برای حوادث و سوانح به دست آورد.

 

تنها شش ماه قبل از پرواز 901، یک هواپیمای خطوط هوایی ترکیه DC-10 تمام 346 سرنشین هواپیما را کشته بود که در آن زمان مرگبارترین سانحه در تاریخ هوانوردی بود. نشان داده شده بود که این هواپیما دارای نقص مکانیکی کشنده در طراحی درهای محموله خود و همچنین مشکلات دیگری است. ایر نیوزلند و مک دانل داگلاس به طور طبیعی می ترسیدند که اگر آنها یا هواپیماهایشان به هر طریقی مقصر آنچه در کوه اربوس اتفاق افتاد مقصر شناخته شوند، برنامه DC-10 به پایان می رسد.

مک موردو ساوند جنوبی ترین آب قابل کشتیرانی در جهان و یک نقطه دسترسی و تامین مجدد مهم برای تاسیسات علمی و نظامی در جزیره راس، محل کوه Erebus است.

صدای مک مردو

 

ایر نیوزلند بیش از یک دهه قبل از پرواز ناگوار، ندای اربوس را احساس کرد. در سال 1969، کاپیتان پیتر گراندی، مدیر عملیات پروازی این شرکت هواپیمایی، به پایگاه اسکات در قطب جنوب سفر کرد تا امکان سنجی انجام یک پرواز گشت و گذار از نیوزیلند به سمت مک موردو ساوند را مطالعه کند. صدا جنوبی ترین بندر جهان است که می توان با قایق ها، اغلب با بدنه یخ شکن، به آن نزدیک شد. این به عنوان یک نقطه دسترسی مهم برای اکسپدیشن های قطب جنوب و همچنین برای ایستگاه مک موردو ایالات متحده، که یک فرودگاه یخی و کنترل ترافیک هوایی برای هواپیماهای نظامی در منطقه را اداره می کند، عمل می کند.

 

او تشخیص داد که هواپیمای DC-8 که در آن زمان توسط شرکت هواپیمایی مورد استفاده قرار می گرفت، فاقد برد طولانی و ظرفیت سوخت مورد نیاز برای سفر رفت و برگشت 12 ساعته بود. هیچ گزینه ای برای توقف و سوخت گیری در مک موردو وجود نداشت. جت های تجاری مجاز به فرود و برخاستن از یخ خطرناک نبودند.طراحی سایت سفارش طراحی سایت

تحویل گرفتن

 

ایر نیوزلند اولین بار DC-10 خود را در ژانویه 1973 تحویل گرفت. در زمان سقوط، آنها یک شرکت هواپیمایی کوچک بودند که بیشتر بر پروازهای داخلی تمرکز داشتند. این شرکت تنها 35 هواپیما در کل ناوگان خود داشت و تنها 10 فروند پرواز بین المللی داشت. هفت مورد از آنها DC-10 بودند.

 

این ایرلاین پروازهای دیدنی به قطب جنوب را در فوریه 1977 آغاز کرد اما تعداد بسیار کمی از آنها وجود داشت. در دو سال منتهی به سقوط هواپیما، ایر نیوزلند